Ook in Israël wonen Druzen. De Druzen (spreek uit Droezen) kent grote gemeenschappen in Israël, Jordanië, Syrië en Libanon. In Israël wonen de meeste Druzen in het Karmel gebergte, Galilea en op de Golan Hoogvlakte. De meeste Druzen op de Golan Hoogvlakte zijn Syrische Druzen die de Syrische nationaliteit hebben behouden. De Druzen in de rest van Israël zijn Israëlische staatsburgers die positief bijdragen aan de Israëlische maatschappij en zelfs vrijwillig bijdragen aan het Israëlische leger. In Libanon zeggen de Druzen dat ze Arabieren zijn, terwijl de anderen verklaren dit niet te zijn. De gehele gemeenschap van Druzen bestaat uit ongeveer 600.000 mensen.  

Wat zijn nu Druzen eigenlijk? De Druzen als geloofsgemeenschap komt voort uit de middeleeuwse Sjiitische Islam. Dus eigenlijk een afscheiding of een sekte binnen de Sjiitische geloofsgemeenschap. Door die afscheiding wordt binnen de Islam in het algemeen beweerd, dat het geen Moslims meer zijn.  

Het geloof van de Druzen komt voort uit de Fatimidische Isma'ilitische islam in de elfde eeuw en gold als een vernieuwing in de 11e eeuw. De religie valt onder het Syncretisme, waarmee bedoeld wordt de term die verwijst naar het naar elkaar toegroeien van religies, ofwel een fusie van tegengestelde religies. Het syncretisme is ook de samengroeiing en versmelting, onder andere van wereldbeschouwingen van verschillende herkomst, zonder dat er echte samenvattende beschouwing wordt bereikt. Niet leden van deze gemeenschap zijn overal welkom, behalve bij het vieren van hun geloof. Er wordt beweerd dat de schoonvader van Mozes, “Jetro” de profeet is. Ze zeggen een gemeenschap van het boek te zijn en accepteren godsdiensten, als Christendom, Jodendom en Islam, als de godsdiensten van “Het Boek”!  Verder is het een mysterieuze gemeenschap aangaande het geloof en wordt weinig bekend gemaakt. Dit is eigenlijk ontstaan na de vervolgingen die plaatsgevonden hebben door Christenen (Kruisvaarders) gedurende de middeleeuwen en later door de Moslims. De Druzen geloven in één God, wiens eigenschappen niet kunnen worden begrepen noch gedefinieerd en die onpartijdige gerechtigheid brengt. Zij zijn monotheïsten. De Druzen geloven in de eenheid van God; zij noemen zichzelf Ahl al-Tawheed ("volk van de eenheid"). Zij geloven in het platonisch gedachtegoed dat het werkelijke wezen van de mens tijd en ruimte overstijgt en dat de geest van zijn wezen de perfectie heeft bereikt in het rijk van de eeuwigheid alvorens neer te dalen in de materie. Overeenkomstig dit geloof is de menselijke geest voorafgegaan aan elke schepping en als menselijk wezen is de mens even oud als de eerste schepping. Hun gedachtegoed is tevens beïnvloed door het soefisme en heeft elementen van bepaalde gnostische en andere esoterische sekten. De Druzen geloven dat God zichzelf verschillende keren en op verschillende tijdstippen geïncarneerd heeft, en dat zijn laatste en finale incarnatie al-Hakim bi-Amr Allah, de zesde Fatimidische kalief, was. De Druzen geloven dat alHakim zichzelf uitriep tot de wereldlijke incarnatie van God (Caïro 1016). De zeven belangrijkste principes waaraan ze zich houden zijn: 1) oprechtheid in de omgang 2) wederzijdse bescherming en bijstand 3) verwerping van andere godsdiensten 4) geloof in de goddelijke incarnatie van al-Hakim 5) tevredenheid met Gods werk 6) onderworpenheid aan zijn wil 7) geen contact met dwalenden en demonen. De Druzen geloven in de transmigratie van de ziel, met voortdurende verbetering en uiteindelijk verlossing. Zij geloven in de reïncarnatie in zijn strikte betekenis: de ziel - in zijn voortdurende reis van menselijk lichaam naar menselijk lichaam - verliest nooit zijn “aardse adem”. Dit wordt bevestigd door hun geloof in de eeuwige dualiteit tussen lichaam en ziel en de onmogelijkheid van de ziel te bestaan en zich uit te drukken zonder het lichaam. Het heilige boek van de Druzen heet het "Hikme" boek (of het boek van de wijsheid). Zij geloven in de profeten die in de Koran worden genoemd, onder meer Jezus en Mohammed. Zij geloven in de wijsheid van de klassieke Griekse filosofen als Plato en in die van een aantal "wijze mannen", de stichters van hun religie. Roken, alcohol en het eten van varkensvlees zijn verboden. Het is de Druzen niet toegestaan te trouwen met moslims, joden of aanhangers van andere religies hoewel men zich hier in de moderne samenlevingen vaak niet aan houdt. Het individuele gebed is onbekend en ze wijzen materialisme af. Ook binnen de godsdienst accepteert men geen gebouwen, zoal bij Christenen een kerkgebouw. De Ajaweed (soort priester) leeft in grote soberheid. Gebeden zeer discreet en hooguit met alleen familieleden. Er is een diep respect voor de religieuze leiders. Een hiërarchie accepteert men niet behalve bestuurlijk door een Sheich A'el, waarvan de leiding meer sociaal dan politiek is.    

Vrouwen dragen een transparante losse witte sluier (mandiel) en zijn gelijkwaardig met de man en kunnen deelnemen aan beraadslagingen binnen de gemeenschap; De Raad van Oudsten. Mannen vallen vaak op door hun opvallende hoofddeksels en opvallende en sierlijke snor. Ten einde hun geloof te beschermen, als geheim leven ze vaak als Moslims onder de Moslims en als Christen onder de Christenen.  

De naam komt eigenlijk van het Druzengebergte in Syrië, maar de officiële naam van de gemeenschap is: “Tawhied” wat “Eenheid” betekend. De Druzen waren een belangrijke gemeenschap in het Midden Oosten. Gedurende de Libanese burgeroorlog van 1975 t/m 1990 speelden ze een belangrijke rol met de militie van Walid Jumblatt en opereerden vanuit het Choufgebied van het Libanon gebergte. In de genoemde landen kent de gemeenschap van Druzen een eigen rechtssysteem. De meest prominente Druz is naast de Libanees Kamal Jumblatt, de voormalige Israëlische minister Salah Tarif. De Druzen hebben een vlag met groen, rood, geel, blauw en wit. Iedere kleur is gerelateerd aan een bepaald principe.