Na het einde van de Tweede Wereldoorlog, werd Europa opeens opgeschrikt, dat er een Holocaust, de “Shoah” had plaats gevonden. Zes miljoen Joden vonden de dood in voornamelijk vernietigingskampen van de Duitsers. Na hun terugkeer naar hun woonplaatsen waren de meeste overlevenden niet meer welkom en ontdekten dat anderen niet alleen hun plaats hadden ingenomen, maar ook hun woning. Ook in Nederland waren er velen die zich daar schuldig aan hadden gemaakt. Velen vonden de weg naar, wat toen door de Britten, Palestina werd genoemd. Een gebied wat niet alleen Israël behelsd, maar ook het huidige Jordanië. Omdat deze vormen van immigratie door invloeden van de Arabieren bij de Britten, niet werd getolereerd werden vele duizenden opgesloten in weer kampen in voornamelijk Cyprus tot vaak ver in Afrika aan toe. Gelukkig werden ze welkom geheten na de onafhankelijkheid van de Staat Israël. Maar al eerder trokken vooral Europese Joden naar Israël. Het was voornamelijk de Hongaarse Jood Binjamin Se'ev Ben Jaakob (Theodor) Herzl die een aanzet gaf tot het Zionisme, hoewel hij dat later bekritiseerde, werd vooral door voornamelijk veel Oost-Europese Joden, die de Pogroms waren ontvlucht, aan het einde van de 19e eeuw begin 20e eeuw nederzettingen gesticht, waaronder de Kibboetsiem en Moshaviem (Corporatieve gemeenschappen) die woestijnen en de vele moerassen ontgonnen en voornamelijk actief werden met landbouw en later veeteelt. Het Joods Nationaal Fond (Keren Kayemeth LeIsrael) kocht grote stukken grond van de Rijke Arabische landheren die voornamelijk in Beiroet woonachtig waren. Zo werd tot het einde van het Ottomaanse (Turkse) bewind en het begin van het Britse Mandaat ongeveer zoveel land gekocht ter grootte van de huidige staat Israël. Zelfs binnen de grenzen van Judea en Samaria (West Bank). In 1948 werd door David Ben Gurion de Staat Israël uitgeroepen, met een proclamatie dat de iedereen ongeacht geloof, volk of cultuur het recht heeft in Israël te wonen en de rechten heeft het staatsburgerschap te verwerven. Na het uitroepen van deze Staat riepen de Arabische landen de oorlog uit, die gelukkig wonderbaarlijk werd gewonnen door Israël. Jammer genoeg wel met het verlies van de Oude Stad van Jeruzalem, waardoor de bewoners van de Joodse wijk moesten vertrekken, Synagogen verwoest en misbruikt als toilet van de Jordaanse soldaten. Ook toen geen Internationale verontwaardiging. Pas na de zesdaagse oorlog werd Jeruzalem herenigd, de Joodse wijk herbouwd en de “Kotel” (Klaagmuur) weer bereikbaar. Na de oorlog van 1948 werden de Joden die in Arabische landen woonachtig waren zwaar vervolgd. Vooral in Jemen en in Irak was dit het geval. In deze landen woonden zelfs Joodse gemeenschappen die niet na de Tweede Tempelperiode waren vertrokken, maar al na de verwoesting van de Eerste Tempel in ballingschap waren gebleven in het voormalige Babylonie. Een meerderheid werd in het geheim overgebracht naar Israël, waar hun nakomelingen de grootste Joodse groepering vormt van Israël, maar ook de armste. In tegenstelling van de Europese Joden die politiek aanhanger zijn van de rijke Arbeiderspartij, zijn deze bewoners de aanhangers van de “zgn. rechtse Likud Partij”! Dus politiek is de Joodse bevolking niet alleen verdeeld, maar ook het politiek veld van Israël verschilt behoorlijk met die van Europa. Ook is er een culturele verdeling tussen de Sefardische Joden en de Asjkenazische Joden. De Sefardische Joden zijn  hen die voornamelijk afkomstig zijn uit het Midden  Oosten, waarvan velen later rond de Middellandse Zee zijn gaan wonen en uiteindelijk later in Spanje. Deze Sefardische Joden moesten later Spanje en Portugal verlaten en werden de grondleggers van o.a. een gemeenschap in Amsterdam met de Portugese Synagoge. De Asjkenazische Joden zijn Joden die na de verwoesting van de Tweede Tempel, door de Romeinen, overgebracht werden naar het Rijnland, het huidige Duitsland, vanwaar zij zich verspreiden door oost Europa. De naam verwijst naar Askenaz, die in Genesis 10:3 genoemd wordt als zoon van Gomer. Later trokken velen door het vele leed door de Kruistochten naar Oost Europa, Engeland en Frankrijk. Nu in de 21e eeuw wonen de meeste Joden in de Verenigde Staten van Amerika en zijn zij de fondswervers voor de tweede Joodse gemeenschap ter wereld in Israël.